എന്തുകൊണ്ടാണു അവർ മാദ്ധ്യമപ്രവർത്തകരാകാത്തത്?

കേരള സർവ്വകലാശാല കാര്യവട്ടം കാമ്പസിലെ ജേർണ്ണലിസം വകുപ്പിലെ പൂർവ്വവിദ്യാർത്ഥി സമ്മേളനം കഴിഞ്ഞ ഞായറാഴ്ച്ച തിരുവനന്തപുരത്ത് നടന്നു.കേരളത്തിലേയും പുറത്തേയും പ്രമുഖമാദ്ധ്യമസ്ഥാപനങ്ങളുടേയും ജേർണ്ണലിസം വകുപ്പുകളുടേയും തലപ്പത്തുള്ള നൂറോളം പേരായിരുന്നു അവിടെ ഒത്തുകൂടിയവരിൽ ബഹുഭൂരിപക്ഷവും.ആദ്യ പരിപാടി പരിചയപ്പെടലായിരുന്നു.അതിനു സാക്ഷ്യം വഹിക്കാൻ ഇപ്പോൾ അവിടെ എം.സി.ജെയ്ക്ക് പഠിക്കുന്ന കുട്ടികളുമുണ്ടായിരുന്നു.അവരിലേറെപ്പേരും പെൺകുട്ടികളായിരുന്നു.അവരിൽ ഒരാളുടെപോലും അച്ഛനമ്മമാർ ഞങ്ങളുടെ കൂട്ടത്തിലുണ്ടായിരുന്നില്ല.അതിനു,ഞങ്ങളിലൊരാൾ പോലും,ഈ ലേഖകനും ഭാര്യയും അതേ കാമ്പസിലെ പൂർവ്വവിദ്യാർത്ഥികളും മാദ്ധ്യമപ്രവർത്തകരുമായിട്ടുപോലും,ഞങ്ങളുടെ മക്കളെ പത്രപ്രവർത്തനത്തിനു പറഞ്ഞയച്ചിട്ടില്ലല്ലോ.അഥവാ,ഞങ്ങളുടെ പാത പിന്തുടരണമെന്ന് പിന്തലമുറയിലെ ഒരാൾക്ക് പോലും തോന്നിയില്ലല്ലോ!

-എന്താകാം ഇതിനു കാരണം?സമൂഹത്തിലെ ‘ഗ്ലാമറസ് പ്രൊഫഷനു’കളിൽ മുൻപന്തിയിൽ നിൽക്കുന്ന,അങ്ങനെ വിശേഷിപ്പിക്കപ്പെടുന്ന,പത്രപ്രവർത്തനരംഗം എന്തുകൊണ്ടാണു അവർ തെരഞ്ഞെടുക്കാത്തത്?രാഷ്ട്രീയക്കാരും അദ്ധ്യാപകരും വക്കീലന്മാരും ഡോക്ടർമാരുമൊക്കെ തങ്ങളുടെ മക്കളെ അതേ പ്രൊഫഷനിലേക്ക് കൊണ്ടുവരുന്ന ഇക്കാലത്ത് എന്തുകൊണ്ടാകും പത്രപ്രവർത്തകരുടെ മക്കൾ മറ്റു ജോലികൾ തെരഞ്ഞെടുക്കുന്നത്?

-അതിനു വലിയൊരു സാമൂഹികപശ്ചാത്തലമുണ്ടു.പത്രപ്രവർത്തനം മുൻപ് ധീരമായ സാമൂഹിക ഇടപെടലായിരുന്നു. അർത്ഥപൂർണ്ണമായ രാഷ്ട്രീയപ്രവർത്തനമായിരുന്നു.പൊതുപ്രവർത്തകരായിരുന്നു പത്രപ്രവർത്തകരിൽ ഭൂരിപക്ഷവും.സമൂഹത്തിൽ പത്രപ്രവർത്തകർക്ക് പ്രത്യേകസ്ഥാനമുണ്ടായിരുന്നു.അവരായിരുന്നു,ജനങ്ങളുടെ അഭിപ്രായരൂപീകരണത്തെ വൻ തോതിൽ സ്വാധീനിച്ചിരുന്നത്.അവർക്ക് സാമുഹിക ഉത്തരവാദിമുണ്ടായിരുന്നു.പ്രതിബദ്ധതയുണ്ടായിരുന്നു.അതുകൊണ്ടായിരുന്നു,പട്ടിണികിടന്നും ,ജയിലിൽ പോയും മർദ്ദനവും പീഡനങ്ങളും സഹിച്ചും അവർ തങ്ങൾ വിശ്വസിക്കുന്ന ചില മൂല്യങ്ങൾക്കായി അചഞ്ചലരായി നിലകൊണ്ടത്.നട്ടെല്ലുവളക്കാതെ,നടുവ് കുനിക്കാതെ,മുട്ടുവിറയ്ക്കാതെ അവർ നിർഭയം തൂലിക ചലുപ്പിച്ചു.അധികാരസ്ഥാനങ്ങളെ വിറപ്പിച്ചു.അഴിമതികാരും,ഏകാധിപതികളും പ്രമാണിമാരുമൊക്കെ അവരെ പേടിച്ചു.പട്ടിണിയിലും പരിവട്ടത്തിലും കഴിഞ്ഞപ്പോഴും അവർ ഒരു പ്രലോഭനത്തിനും വഴങ്ങിയില്ല.ഒരാളുടേയും അച്ചാരം കൈപ്പറ്റിയില്ല.സത്യസന്ധതയും വിശ്വാസ്യതയുമായിരുന്നു അവരുടെ കൈമുതൽ.പത്രം ഉടമസ്ഥർക്ക് പോലുമുണ്ടായിരുന്നു,ഈ പ്രതിബദ്ധത.കച്ചവടക്കണ്ണുമായി ഇറങ്ങിയവരായിരുന്നില്ല മിക്കവരും.അവർക്ക് അധികാരക്കസേരയിൽ കണ്ണുണ്ടായിരുന്നില്ല.അവരിൽ മിക്കവരും സാത്വികജീവിതം നയിച്ച ശുദ്ധാത്മാക്കളായിരുന്നു.

ആ തലമുറ അന്യം നിന്നുപോയി.ത്യാഗങ്ങൾ സഹിച്ച് പൊതുജനനന്മയ്ക്കായി പത്രപ്രവർത്തനരംഗത്തേക്ക് കടന്നുവന്നിരുന്നവരുടെ പിൻതലമുറക്കാർ പോലും മാ‍റിയ രാഷ്ട്രീയ-സാമൂഹിക സാഹചര്യങ്ങളിൽ അതിന്റെ അപ്രായോഗികതയും അർത്ഥശൂന്യതയും തിരിച്ചറിയുന്നു.പത്രമാദ്ധ്യമരംഗം മറ്റ് കച്ചവടസ്ഥാപനങ്ങളെപ്പോലെ തന്നെ ഒരു വ്യവസായമായി മാറുകയും,ലാഭക്കൊതിയരും അധികാരദാഹികളുമായ ഒരുപറ്റം പേർ ദുഷ്ടലാക്കോടെ രംഗംകൈയടക്കുകയും ചെയ്തു.

വ്യവസായികളും മുതലാളിമാരും പത്രവ്യവസായത്തിൽ പണം മുടക്കുന്നത് നിരുത്സാഹപ്പെടുത്തണമെന്ന ആദ്യ പ്രസ് കമ്മീഷന്റെ ശുപാർശ അവഗണിക്കപ്പെട്ടു.സ്വാതന്ത്യസമരകാലത്ത് ബ്രിട്ടീഷ്സർക്കാരിനെതിരായ ജനവികാരത്തിന്റെ ജിഹ്വകളായിരുന്ന നൂറുകണക്കിനു പത്രങ്ങൾ പിൽക്കാലത്ത് സർക്കാരിന്റേയും ഭരണാധികാരികളുടേയും ഗസറ്റുകളായി മാറുകയും ജനശത്രുക്കളായി വയനക്കാർ അവയെ മുദ്രയടിക്കുകയും ചെയ്തതിനു കാരണം ഉടമസ്ഥരുടെ നിക്ഷിപ്തതാൽ‌പ്പര്യങ്ങളായിരുന്നു.ധിഷണാശാലികളും ധീരരുമായ പത്രാധിപന്മാർക്ക് പകരം മുതലാളിയുടെ താൽ‌പ്പര്യങ്ങൽക്കനുസൃതമായി മിത്രങ്ങൾക്ക് സ്തുതിപാടുകയും ശത്രുക്കൾക്ക് നേരെ കുരച്ച് ചാടുകയും ചെയ്യുന്ന നട്ടെല്ലില്ലാത്ത ഒരു കൂട്ടം പിറവിയെടുത്തു.അങ്ങനെയാണു ‘എംബെഡഡ് ജേർണ്ണലിസവ്’വും ‘പെയിഡ് ന്യൂസും’ പത്രപ്രവർത്തനത്തിലെ പരിചിതവാക്കുകളായത്.

പത്രസ്വാതന്ത്ര്യമെന്നാൽ മുതൽമുടക്കുന്ന മുതലാളിയുടെ മാത്രം താൽ‌പ്പര്യം എന്ന അംഗീകൃതമായ മാനദണ്ഡമുണ്ടായി.അതിനു ആരോ വളരെ പരിഷ്കൃതമായ വ്യാഖ്യാനവും നൽകിയിട്ടുണ്ടു-പത്രത്തിന്റെ നയം.നയം നിശ്ചയിക്കുന്നത് അതിൽ ജോലിചെയ്യുന്ന പത്രപ്രവർത്തകരല്ല.അവരോട് ഒരിക്കൽ പോലും അത് ചോദിക്കുകയോ ചർച്ചചെയ്യുകയോ ഇല്ല.ഉടമയ്ക്ക് ലാഭമുണ്ടാക്കുന്നവിധം എഴുതുക എന്നത് മാത്രമാണു പത്രധർമ്മം.അതുകൊണ്ടു തന്നെ ഇന്ന് സമൂഹത്തിൽ നിത്യവും കടുത്ത മാനസികസംഘർഷം അനുഭവിക്കേണ്ടവരാണു മനസാക്ഷിയുള്ള പത്രപ്രവർത്തകർ.പക്ഷേ,അവർക്ക് സത്യധർമ്മാദികളെ പരണത്ത് വെച്ച്,മനസാക്ഷിയെ മരവിപ്പിച്ച് രായസം എഴിതിക്കൂട്ടാൻ,പൊള്ളുന്ന,അപ്രിയ സത്യങ്ങളെ കുഴിച്ചുമൂടാൻ യാതൊരു മടിയുമില്ല.അവർക്ക് അത് ശീലമായിപ്പോയി.നിലനിൽ‌പ്പാണു,വയറ്റിപ്പെഴപ്പാണു മുഖ്യപ്രശ്നം.ഒരാൾ വിചാരിച്ചാൽ നാടു നന്നാവില്ലെന്ന മദ്ധ്യവർഗ്ഗ സിദ്ധാന്തം തുണയായുണ്ടു.അതുകൊണ്ട്, അവർ എന്നും നിസഹായരായി,നിസംഗരായി സത്യത്തിന്റെ കഴുത്തറക്കുന്നു;മൂല്യങ്ങളെ കശാപ്പ് ചെയ്യുന്നു.അക്ഷരമറിയാത്തവർ കൂലിക്കെഴുതിച്ച മുഖപ്രസംഗത്തിനു പുരസ്കാരങ്ങൾ വാങ്ങിച്ച് പത്രാധിപകേസരികളായി ഞെളിഞ്ഞിരിക്കുമ്പോൾ,ആയിരക്കണക്കിനാളുകളെ പറ്റിച്ച് കൈക്കലാക്കിയ പണം കൊടുത്ത് ചാനലിന്റെ തലപ്പത്ത്കയറിപ്പറ്റി ധർമ്മികപ്രഭാഷണം നടത്തുന്നവരും,കളങ്കിതപണം കൊണ്ട് പത്രം തുടങ്ങിയവരുമൊക്കെ മാന്യന്മാരായി വിലസുമ്പോൾ ഇതെല്ലാം അറിയുന്നവർ എങ്ങനെ തങ്ങളുടെ മക്കളെ ഈ ചെളിക്കുഴിയിലേക്ക് തള്ളിവിടും?പത്രാധിപമ്മാരുടെ മുഖംമൂടിവെച്ച മുതലാളിമാർ പത്രപ്രവർത്തനത്തെ നിത്യവും അരുംകൊലചെയ്യുന്ന കശാപ്പുശാലയിലേക്ക് അവർ എങ്ങനെ,ഇതെല്ലാമറിഞ്ഞിട്ടും സ്വന്തം മക്കളെ പറഞ്ഞുവിടും?

-ഇനി,ഇതെല്ലാം കേട്ടും കണ്ടും വളരുന്ന അവർക്ക് ആർക്കെങ്കിലും പത്രപ്രവർത്തനരംഗത്തേക്ക് പോകണമെന്ന് സ്വയം തോന്നിയാലോ?

പുതുതലമുറക്ക് പത്രപ്രവർത്തകരായി നാട് നന്നാക്കാമെന്ന വ്യാമോഹമൊന്നുമില്ല.അനീതിക്കും ധാർമ്മികാപചയത്തിനുമെതിരെ പടപൊരുതി എല്ലാം ശരിയാക്കണമെന്ന് അവർക്കാർക്കും വാശിയൊന്നുമില്ല.അവർക്ക് ഇത്തരം സാമൂഹികപ്രശ്നങ്ങളെക്കുറിച്ച് യാതൊരു ആകുലതകളുമില്ല.സത്യത്തിൽ, അവർക്ക് ഇതൊന്നും അറിയില്ല.അവരുടെ ചിന്തകളിൽ സുഖസുന്ദരമായി എങ്ങനെ ജീവിക്കാമെന്ന ഒറ്റവിചാരമേയുള്ളൂ .അവർക്കിടയിൽ ത്യാഗികളില്ല;ഇനിയൊട്ട് ഉണ്ടാകാനും പോകുന്നില്ല.അടിച്ചുപൊളിച്ച് ചെത്തിനടക്കാൻ പറ്റിയ പ്രൊഫഷനുകളിൽ മാത്രമേ അവരിൽ മഹാഭൂരിപക്ഷത്തിനും താൽ‌പ്പര്യമുള്ളൂ.അത് ഐ.ടി യാണെങ്കിൽ ഐ.ടി.നാളെ മറ്റേതെങ്കിലും മേഖലയാണെങ്കിൽ അത്.പഠനത്തിൽ അതീവമിടുക്ക് കാട്ടുന്നവർ മെഡിസിനും എഞ്ചിനിയറിങ്നും തെരഞ്ഞെടുക്കുന്നു.ഒന്നും കിട്ടാത്തവർ അവസാനം ആർട്സ് ആന്റ് സയൻസ് കോളേജുകളിൽ ചേരുന്നു.ഇവരിൽ നിന്നാണു ഇപ്പോൾ പത്രപ്രവർത്തകർ ഉണ്ടാകുന്നത്.നല്ല പണം ഉണ്ടാക്കാൻ കഴിയുന്ന,ഗ്ലാമറസായ ജോലിയൊന്നും കിട്ടാത്തതിലുള്ള അപകർഷതാബോധവും ആത്മനിന്ദയുമായാണു അവർ മാദ്ധ്യമരംഗത്തേക്ക് വരുന്നത്.അവർക്ക് ആരോടും പ്രതിബദ്ധതയില്ല.അതിന്റെ അവശ്യവുമില്ല.അവർ ഇടപെടുന്നത് ചെന്നായ്ക്കളുമായാണു.എന്നിട്ടോ?മാന്യമായി ജീവിക്കാനുള്ള പ്രതിഫലമോ ജോലിസുരക്ഷിതത്വമോ പോലും ലഭിക്കുന്നില്ല.അഭ്യസ്തവിദ്യർക്കിടയിൽ ഏറ്റവുമധികം ചൂഷണത്തിനും പീഡനത്തിനും നിരന്തരം ഇരയാകുന്നവരാണു പത്രപ്രവർത്തകർ.
ഇന്ത്യയിലെ,പ്രത്യേകിച്ച് കേരളത്തിലെ മാദ്ധ്യമരംഗം ഇക്കാരണങ്ങളാൽ ആകെ മലീമസമാണു.അത് ചരിത്രത്തിലെ ഏറ്റവും കടുത്ത പ്രതിസന്ധിയെ മുഖാമുഖം കാണുകയാണു.