അവർ എന്തിനാണു കേരളത്തിലേക്ക് കുടിയേറുന്നത്?

ഏപ്രിൽ 30നു സംസ്ഥാന സർക്കാർ പത്രങ്ങൾക്ക് നൽകിയ ഒരു പരസ്യത്തിന്റെ തലവാചകം ഇങ്ങനെയാണു:കേരളത്തിന്റെ ഓരോ ഉയർച്ചയ്ക്ക് പിന്നിലും അന്യസംസ്ഥാന തൊഴിലാളികളുടെ പ്രയത്നം ഉണ്ടു.അവരുടെ വിയർപ്പിന്റെ മഹത്വം നാം അംഗീകരിക്കേണ്ടതല്ലേ?അവരുടെ ക്ഷേമം നമ്മുടെ കടമയല്ലേ?

അവർക്കായി സർക്കാർ നടപ്പിലാക്കുന്ന കേരള കുടിയേറ്റ തൊഴിലാളിക്ഷേമ പദ്ധതിയുടെ ഉദ്ഘാടനത്തിന്റെ പരസ്യമായിരുന്നു അത്.അന്യ സംസ്ഥാന തൊഴിലാളികൾക്ക് ചികിത്സാസഹായം,കുട്ടികൾക്ക് വിദ്യാഭ്യാസ ഗ്രാന്റ്,പിരിഞ്ഞുപോകുമ്പോൾ ആനുകൂല്യം,മരണാനന്തരസഹായം എന്നിങ്ങനെയുള്ള ആനുകൂല്യങ്ങൾ ഈ പദ്ധതിയിൽ അംഗമാകുന്നവർക്ക് ലഭിക്കും.കേരള കെട്ടിടനിർമ്മാണ തൊഴിലാളിക്ഷേമ ബോർഡ് മുഖേന നടപ്പിലാക്കുന്ന ഈ പദ്ധതി ലക്ഷക്കണക്കിനു പാവപ്പെട്ട അന്യസംസ്ഥാന തൊഴിലാളികൾക്ക് ഗുണം ചെയ്യും എന്ന കാര്യത്തിൽ സംശയമില്ല.പക്ഷേ ഇതിനെ ചില രാഷ്ട്രീയസംഘടനകൾ എതിർക്കുന്നത് എന്തിനാണെന്ന് മനസിലാകുന്നില്ല.

പാണ്ടികൾ എന്ന് നമ്മൾ തമിഴ്നാട്ടുകാരായ തൊഴിലാളികളെ വിശേഷിപ്പിക്കാറുണ്ടു.അവരുടെ ഗൾഫായിരുന്നു,അടുത്തകാലം വരെ കേരളം.മോശപ്പെട്ട ജീവിതസാഹചര്യങ്ങൾ കാരണമായിരുന്നു അവർ കൂട്ടത്തോടെ കേരളത്തിലേക്ക് വന്നത്.അവിടെ ഭൂപരിഷ്കരണനിയമം ഇന്നും നടപ്പിലാക്കിയിട്ടില്ല.കൂലി കേരളത്തെക്കാൾ ഇപ്പോഴും കുറവാണു.പക്ഷേ,കഴിഞ്ഞ കുറച്ച് വർഷമായി തമിഴ്നാട്ടിൽ നിന്ന് തൊഴിൽ തേടി കേരളത്തിലേക്ക് പട്ടിണിപ്പാവങ്ങൾ പലായനം ചെയ്യുന്നതിന്റെ വേഗത കുറഞ്ഞുവരുകയാണു.ഇവിടെ എത്തിയവരിൽ നല്ലൊരുശതമാനം പേർ സമ്പന്നരുമായി.എന്നിട്ടും ഇങ്ങോട്ടിപ്പോൾ ജോലി തേടി വരവ് കുറവാ‍ണു.അതിനു പ്രധാനപ്പെട്ട കാരണം ഇപ്പോഴത്തെ സർക്കാർ നടപ്പിലക്കിയ അസംഖ്യം വികസനപദ്ധതികളാണു.സൌജന്യ റേഷനും ,ടി.വിയും വീടും വിദ്യാഭ്യാസാനുകൂല്യങ്ങളും മറ്റും അവിടുത്തെ ജീവിതനിലവാരം ഉയർത്തി.ദേശീയതൊഴിലുറപ്പ് നിയമം നടപ്പിലാക്കിയയിടങ്ങളിൽ അന്തസ്സായി ജീവിച്ചുപോകാനുള്ള ഭൌതികസാഹചര്യം സൃഷ്ടിക്കപ്പെട്ടു.അങ്ങനെ, കേരളത്തിലേക്ക് തൊഴിൽതേടി പോകേണ്ട ദുരവസ്ഥ ഇല്ലാതായി.

അതുമാത്രമല്ല അടുത്തകാലത്തുണ്ടായത്ത്.അവരെക്കാൾ വളരെ മോശപ്പെട്ട ജീവിതസാഹചര്യം നിലനിൽക്കുന്ന ബംഗാ‍ൾ ഗ്രാമങ്ങളിൽ നിന്നും ബീഹാറടക്കമുള്ള ഉത്തരേന്ത്യൻ സംസ്ഥാനങ്ങളിൽ നിന്നും ലക്ഷങ്ങൾ തൊഴിൽ തേടി കേരളത്തിലേക്ക് ചേക്കേറി തുടങ്ങി.(അവരെയെല്ലാം ചേർത്ത് ബംഗാളികൾ എന്നാണു നമ്മൾ വിളിക്കുന്നത്.)പട്ടിണിക്കാരും അഗതികളുമായ ഇവർ കുറഞ്ഞകൂലിക്ക് ഏത് കഠിനജോലിയും ചെയ്യാൻ തയ്യാറായിരുന്നു;ഇപ്പോഴും അങ്ങനെതന്നെ.അവരിൽ ബഹുഭൂരിപക്ഷത്തിനും എഴുത്തും വായനയും അറിയില്ല.ആശയവിനിമയത്തിനു മുറി ഹിന്ദി പോലും ഈ പാവം ബംഗാളികൾക്ക് വശമില്ല.90 മുതൽ 140 രൂപയ്ക്കുവരെ സ്വന്തം സംസ്ഥാനത്ത് പണിയെടുത്തിരുന്നവർക്ക് ഇവിടെ കിട്ടുന്നത് മൂന്നിരട്ടി വരെ കൂലി.നാട്ടുകാരായ തൊഴിലാളികൾക്ക് കൊടുക്കുന്നതിലും കുറച്ച് കൂലിയേ അവർക്ക് കൊടുക്കൂ.നേരം വെളുക്കുമ്പോൾ മുതൽ സൂര്യനസ്തമിക്കും വരെ അവർ പണിചെയ്യണമെന്നാണു അലിഖിതനിയമം.കടുത്ത വേനലിലും മഴക്കാലത്തും അവർ പണിയെടുക്കുംസ്ഥിതിസമത്വത്തിനു വേണ്ടി ഘോരഘോരം പ്രസംഗിച്ചു നടക്കുന്ന തൊഴിലാളി സംഘടനക്കാരാരും ഈ പാവങ്ങളുടെ അടുത്തേക്ക് വരാറില്ല;ഇവരുടെ രോദനങ്ങൾ കേൾക്കാറില്ല.പണ്ട് അടിമകളെ ജന്മിമാർ കൈകാര്യം ചെയ്തിരുന്നതിനു സമാനമായ രീതിയിലാണു കോണ്ട്രാക്റ്റർമാർ ഇവരോട് പെരുമാറുന്നത്.ഇവർക്ക് പാ‍ർക്കനൊരുക്കിയിരിക്കുന്നത് അഭയാർത്തിക്യാമ്പുകൾക്ക് തുല്യമായ ടെന്റുകളോ കെട്ടിടങ്ങളോ ആണെന്ന് തിരുവനന്തപുരത്തെ നിർമ്മാണത്തൊഴിലാളികളുടെ വാസസ്ഥലങ്ങളിൽ പരിശോധന നടത്തി കണ്ടെത്തിയിട്ടുണ്ടു.
ഇവർക്കുവേണ്ടി ശബ്ദമുയർത്താൻ ട്രേഡ് യൂണിയനുകളോ,രാഷ്ട്രീയപാർട്ടികളോ ഇല്ല.എന്തിനും ഏതിനും സംഘടനയുള്ള കേരളത്തിൽ എന്തുകൊണ്ടാണു മുഖ്യ ട്രേഡ് യൂണിയനുകൾ ഇവരെ കൈയൊഴിഞ്ഞത്?ചില ഇടതുപക്ഷ ഗ്രൂഊപ്പുകൾ മാത്രമാണു അടുത്തകാലം വരെയും ഇവരുടേയിടയിൽ നാമമാത്രമായി പ്രവർത്തിച്ചുപോന്നത്.

ഇനി ക്ഷേമനിധി ബോർഡും അംഗത്വകാർഡുമൊക്കെയാകുമ്പോൾ തൊഴിലാളിസംഘടനകൾക്ക് മറ്റൊരു മേഖല കൂടി തുറന്നു കിട്ടുകയാണു.എങ്കിലും ഇവരെ രണ്ടാംതരം പൌരരായേ അവർ കണക്കാക്കൂ.നോക്കുകൂലി വാങ്ങുന്ന ചുമട്ടുതൊഴിലാളിയെവിടെ,മറ്റുള്ളവരെക്കാൾ കുറഞ്ഞകൂലി വാങ്ങുകയും കൂടുതൽ സമയം അദ്ധ്വാനിക്കാൻ നിർബന്ധിതരാകുകയും ചെയ്യുന്ന ബംഗാളിതൊഴിലാളികളെവിടെ?രണ്ടുകൂട്ടരുടേയും സിരകളിലൂടെ ഒഴുകുന്നത് ഒരേ രക്തമാണെങ്കിലും,ഒന്നിച്ച് ‘ഇങ്ക്വിലാബ്’വിളിക്കുമെങ്കിലും,ഇവർക്കിടയിൽ ‘കൂടുതൽ തുല്യർ’ ഉണ്ടു.ഇനി ഉണ്ടാകുകയും ചെയും.നാട്ടുനടപ്പ് അങ്ങനെയാണല്ലോ.


സാമൂഹികനീതിയും തുല്യതയുമൊന്നും കിട്ടിയില്ലെങ്കിലും ഇവരൊന്നും നാട്ടിലേക്ക് മടങ്ങിപ്പോവുകയില്ല.ബംഗാളിലേയും ഒറീസയിലേയും ബീഹാറിലേയും ഗ്രാമങ്ങളിലെ ജീവിതസാഹചര്യങ്ങൾ അത്രയ്ക്കും പരിതാപകരമാണു.ബി.സി റോയിയുടെ കാലം വരെ ബംഗാൾ ഇന്ത്യയുടെ തൊഴിൽദാതാവായിരുന്നു എന്ന് ഓർക്കുക. 1977നു ശേഷം തൊഴിലവസരങ്ങൾ ഇടിയാൻ തുടങ്ങി.വ്യവസായവത്കരണം സ്തംഭിച്ചു.പട്ടിണി വർദ്ധിച്ചതോടെ ജനങ്ങൾ മറ്റു സംസ്ഥാനങ്ങളിലേക്ക് തൊഴിൽതേടി കുടിയേറാൻ തുടങ്ങികഴിഞ്ഞ പത്തുവർഷത്തിനുള്ളിലാണു കേരളത്തിലേക്കുള്ള അവരുടെ ഒഴുക്ക് ആരംഭിച്ചത്.ഇന്ന് തമിഴ്നാട്ടുകാരെ പോലും പിന്തള്ളി എല്ലാമേഖലയിലും അവരുടെ സജീവസാന്നിദ്ധ്യമുണ്ടു.അടുത്തിടെ കൊല്ലത്തുനിന്ന് വന്ന വാർത്ത നോക്കുക.സ്ത്രീകൾ കൈയ്യടക്കി വെച്ചിരുന്നതായിരുന്നു,കശുവണ്ടി ഫാക്റ്ററികളിലെ അണ്ടിതല്ല് പണി.ഇപ്പോൾ ആ രംഗത്തുള്ളവരിൽ ബഹുഭൂരിപക്ഷവും ബംഗാളികളാണത്രേ!


ഒറീസയിൽ എത്ര കാര്യക്ഷമമായ ഭരണകൂടം ഉണ്ടായാലും പ്രകൃതിയുടെ ക്രൂരതകൾക്ക് ഇരയാകുന്നവർക്ക് മുഴുവൻ താങ്ങും തണലുമാകാൻ കഴിയില്ല.എല്ലാവർഷവും ആവർത്തിക്കപ്പെടുന്ന കൊടും വരൾച്ചയും ചുഴലിക്കാറ്റും ലക്ഷക്കണക്കിനാളുകളുടെ ജീവിതം കൂടുതൽ ദുരിതപൂർണ്ണമാക്കും.ബീഹാറിലാകട്ടെ വർഷകാലത്ത് നിറഞ്ഞൊഴുകുന്ന നദികളിലെ പ്രളയജലമാണു വില്ലൻ.അവിടങ്ങളിലൊക്കെ ഭരണകൂടവും ബ്യൂറോക്രസിയും പരമ്പരാഗതമായി തന്നെ അഴിമതിക്കും കെടുകാര്യസ്ഥതയ്ക്കും കുപ്രസിദ്ധിയാർജ്ജിച്ചതാണു എന്നാണു സങ്കൽ‌പ്പം.ഇപ്പോഴും ജന്മിത്വം കൊടികുത്തിവാഴുന്നു.സാക്ഷരതയും മറ്റു ജിവിതനിലവാരസൂചികകളും വളരെമോശം.അപ്പോൾ പിന്നെ,അവർ ജീവിയ്ക്കാനായി സ്വന്തം നാട്ടിൽ നിന്ന് പലായനം ചെയ്യും.
പക്ഷേ,എല്ലാ രംഗത്തും പുരോഗതി കൈവരിച്ചുവെന്ന് കൊട്ടിഘോഷിക്കപ്പെടുന്ന ബംഗാളിൽ നിന്ന് പട്ടിണിക്കോലങ്ങൾ ജീവിതത്തിന്റെ രണ്ടറ്റം കൂട്ടിമുട്ടിക്കാനായി കേരളത്തിലേക്ക് കുടിയേറുന്നതിന്റെ കാരണമെന്താവും?ബംഗ്ലാദേശിൽ നിന്നുണ്ടായ അഭയാർത്ഥിപ്രവാഹത്തിന്റെ കൂടി പ്രത്യാഘാതമാണോ കാരണം?വരും നാളുകളിൽ,ഒരുപക്ഷേ,അതേ അഭയാർത്ഥിപ്രവാഹം പോലെ തന്നെ ഇത് വളരാനിടയുണ്ടു.അപ്പോൾ ഒരു ക്ഷേമ പദ്ധതിക്കും ഇവരെ സംരക്ഷിക്കാൻ കഴിഞ്ഞെന്നു വരില്ല.അതിനുള്ള ത്രാണി ഈ സംസ്ഥാനത്തിനില്ല.പ്രവാസികളുടെ വിയർപ്പിന്റെ പകിട്ടാണു ഈ കാണുന്ന പ്രൌഡിയെല്ലാം.അത് ക്ഷണപ്രഭാചഞ്ചലമാണു.
അതിനാൽ പാർട്ടിക്കൊടികളുടെ നിറം നോക്കാതെ നാം ചർച്ചചെയ്യേണ്ട വിഷയമാണിത്.